Lang heb ik dit blog verwaarloosd omdat ik begon korte verhalen te schrijven, voor wedstrijden en steeds vaker genomineerd werd en ook won, eervol vermeld werd. Ondertussen heb ik meer dan honderd meestal zeer korte verhalen geschreven. Ik heb een nieuw blog waarin het schrijven van korte verhalen centraal staat. Je kunt er ook wedstrijden vinden die ik tegenkom.
Ik dwaal minder rond op het internet, blijf meer in een bubbel hangen. In het begin ontsproten mijn korte verhalen aan de werkelijkheid, langzaam raakte ik toch in de fictieve wereld terecht. Die wereld binnenin waarvan je je verwondert of het nu inspiratie is van bovenaf of dat je echt de bron ervan bent, echt? Een tijdlang was ik gepassioneerd door de oorsprong van creativiteit, ik wilde weten wat het was, misschien om er vat op te krijgen. Nu laat ik het los en concentreer me meer op mijn nieuwsgierigheid en associaties. Ik stel mezelf vragen en daar ontspruiten verhalen uit. Vaak weet ik als ik eraan begin nog niet precies waar het naartoe gaat, soms weet ik al het einde maar niet het begin. Mijn blog heet Odile Schmidt.

Onder de mantel der liefde

Ik ben half Franse en half Nederlandse. Beide identiteiten leveren andere cultureel bepaalde eigenschappen op, manieren van denken. Ik herinner me dat ik rond mijn achttiende de verwarring van het multicultureel zijn ervoer als een twijfel over iedere gedachte en manier. Het was vermoeiend om mijn eigen weg te gaan maar ik moest toch denken en handelen. Ik kon niet domweg doen zoals mijn ouders. Bij alles voelde ik dat ik kiezen moest, soms verlamd, soms boos, soms verdrietig. Het is niet zo makkelijk om jezelf te zijn.
Zo ook was kritiek geven iets om mee te worstelen, en kritiek ontvangen. Ik werd snel boos en kritisch en dat had ik van mijn Franse vader maar mijn geïnternaliseerd moeder suste mij. Vrede bewaren en alles onder de mantel der liefde vegen won terrein naarmate ik ouder werd. Ik herkende mij in het artikel van Oud Zeikwijf. Non, je ne suis pas Charlie. Ook ik hoorde mezelf zeggen, ja Theo van Gogh mocht je niet vermoorden, maar beledigen evenmin.

Toch vind ik de mantel der liefde enige bekoring hebben. Ik voel me heen en weer geslingerd, alsof ik een parlement van binnen heb in plaats van een stem, die alles weet.

Twee culturen botsen bijna per definitie. Ik heb te doen met andere jongeren van twee culturen die zich heen en weer geslingerd voelen op zoek naar hun eigen mening.

Ik raad aan om het innerlijke parlement te koesteren. De discussie te voeren met jezelf.

A.L. Snijdersprijs 2014

In het voordeel was ik, omdat ik al eerder door A. L. Snijders gejureerd was. Hij zei tijdens de voorafgaande lezing dat hij het niet zo op had met religie, en ik zag mijn kansen op winst verschrompelen. Ik had ter ere van Kafka een Joods gebed in een kort verhaal omgetoverd. Desalniettemin genoot ik van zijn toespraak terwijl ik op de eerste rij zat en aandachtig naar hem luisterde.
Vaak als ik schrijf luister ik naar mezelf en ben verbaasd dat ik eindeloos veel gedachten heb die uit het niets lijken voort te springen. Vaak gaan de mijmeringen wel ergens over uit de realiteit, maar echt in ieder mens is een hele gedachtewereld. Schrijvers zijn echt luistervinken van zichzelf.
Soms pers ik gedachten uit mijn brein. Tevergeefs span ik hoofdspieren aan om op een idee te komen. Teleurgesteld loop ik dan wat rond en laat het los. Dan komt het idee plots bovendrijven. Snel papier en pen zoeken om het op te schrijven.
Ik ben weer genomineerd, ditmaal sta ik op de longlist van de A. L. Snijdersprijs. Denk je dat je schrijvershand gaat staan naar de wedstrijd waar je daarvoor aan meedeed? Ik zag veel verhalen die inderdaad net hadden meegedaan aan fantasy of een plotgedreven verhalenwedstrijd.
In het voordeel was ik. Ik was bij het plotgedreven schrijven eigenwijs beschouwelijk en bij de fantasy zelfspottend. 

Al een paar maanden leed ik aan plotleed. Het lukte wel om een verhaal te schrijven zonder plot, maar om een schrijfwedstrijd te winnen of gepubliceerd te worden willen juryleden en redacteuren HET. Het verhaal moet rond zijn, zeggen ze. Het moet ergens over gaan, zouden lezers willen. Het plot mag niet ontbreken en mag niet te dun zijn. Laatst had ik een personage die de show stal en belangrijker leek te worden dan mijn plot. Ik moet naarstig op zoek naar de ultieme plotmethode. Ik vroeg en kreeg al hulp van mijn schrijfvrienden, die dit euvel wel kennen, maar succesvol en niet zonder plotinspiratie zijn. Vooral bij fictie kom ik er niet mee weg, plotloos schrijven. Misschien moet ik er een mode van maken?
Ik las de pdf's door, schrijfboeken en schrijfoefeningen. Dan te bedenken dat ik zelf schrijfopdrachten geef. Misschien moet ik mezelf opdrachten geven alsof ik een dubbelganger van mezelf ben?
Een goede tip was dat ik me de vraag WAT ALS? moest stellen.
Misschien moet ik er zelf over schrijven, hoe ik het plotmonster bestrijd? Het leidt ten slotte ook tot writer's block. Het idee dat ik geen verhaal meer schrijven kan. Uit armoede nam ik als plot een sprookje, maar toen bleek dat plotmonsters zich vermenigvuldigen tot plotwendingsmonsters. Gelukkig. Ik kon makkelijker plotwendingen bedenken dan plots...

indirecte denkfeedback uit Praag

Gisteren was een geslaagde dag. Het was om te beginnen een dag zonder de kinderen, zonder werk. Dit is voor ons een zeldzaamheid. We spraken over literatuur, niet over de reorganisatie of de hoofdpijn van zoonlief die al maanden duurt. Daarom alleen al bij voorbaat een geslaagde dag. De lezingen en poëzie in de Straat van de Literatuur hadden de waarde van een vakantie. Het interview tussen Abdelkader Benali en Jáchym Topol herinnerde mij eraan wie ik ook alweer was zonder de kinderen. Een denkend creatief mens die graag zou sparren met een senior schrijver / denker. Deze kans was er helaas niet na het interview. Benali is precies op de goede manier bescheiden en aanwezig en stelt geweldige vragen. De intieme sfeer in de spiegeltent deed mij aan Praag denken. Ik ben er een keer geweest. Praag, zo ervoer ik het, heeft een ziel, meer dan andere Europese steden die ik ken. Het was alsof woorden er meer draagkracht hebben. Ook hieraan werd ik herinnerd door het luisteren naar Jáchym Topol.
De plaats van de Straat van de Literatuur heeft ook een ziel, misschien komt het door de historische gebouwen.
Ook in de spiegeltent hield ik mijn eerste bescheiden publicatie in handen. Een zeer kort verhaal ter ere van Kafka. Het verhaal behoeft uitleg. Het is een psychologisch distillaat. Daarom is het in meerdere contexten geldig, als een uitkomst van een equatie. De andere verhalen in de bundel zijn uitzonderingen, persoonlijke en specifieke beschouwingen. Daarom heb ik de context weggelaten. De lezer mag er verschillende contexten en een andere rol bij uitproberen. De uitkomst is iedere keer weer anders.
Eenmaal buiten de tent voelde ik de afstand tussen mij en de anderen, zelfs in de spiegeltent. Ik verlangde naar gemeenschappelijkheid. Het was voor mijn behoefte te klassikaal.
Een proces van inspiratie was desalniettemin in gang gezet. 's Avonds schreef ik weer een kort verhaal en geen last van gebrek aan ideeën.

Beter en spiritueel opvoeden

Afgelopen periode ben ik bezig geweest met het boek van Luzzatto dat gaat over het pad van heiligheid. Dit is allerminst een schijnheilig pad, het gaat om echte verandering van hoe je denkt en hoe je doet. Meer dan wat je doet, hoewel dit laatste zeker niet onbelangrijk is. Immers geboden zijn geen lukrake dingen die je doet. Er steekt iets achter. Dit boek gaat over hoe je toenemend heilig kunt worden. Het is voor mij eerst pijnlijk erachter te komen dat ik toch wel erg wereldlijk ben en te zien welke fouten ik maak, om daarna begrip en waardering te voelen voor mensen die dit pad met succes bewandelen. Het vergt vooral veel zelfdiscipline om steeds goed te doen, zowel voor je omgeving als voor jezelf. Zo neig ik naar gemakzucht. Ik kan wel tevreden zijn dat ik boodschappen doe op de fiets en dat ik bijna altijd vriendelijk ben tegenover andere mensen, maar hoe vaak doe ik iets voor mijn oudere buurman, om wat te noemen? En zijn mijn gedachten bij wat ik doe wel zo goed?
Toch, ook al kom ik mijn toestand tegen zoals die nu is en is er afstand tot wat het zou kunnen zijn, ik merk in kleine dingen dat ik verander terwijl ik met mijn Chevruta de teksten doorwerk. Ik merk het bijvoorbeeld in de opvoeding van mijn kinderen. Was ik bijvoorbeed voorheen wat toegeeflijk, nu ben ik zowel geduldig als kordaat en vriendelijk, de sfeer in huis knapt er enorm van op. Op de een of andere manier ben ik veranderd van toon. De kinderen reageren er goed op.

De bron van kennis

De cursus Ethiek die ik heb afgerond heeft mij door moeilijk vaarwater heen geloodst. Het is de bedoeling van deze praktische cursus Mussar om het toe te passen op de dagelijkse praktijk. Dit is makkelijker gedacht dan gedaan. De praktijk gaf mij ruzie tussen vrienden en kennissen, probeer daar maar eens kalm en geduldig bij te blijven en de waarheid te zeggen. Al met al heeft het vertalen van deze cursus mij opgeleverd dat ik deze cursus mocht doen met studiepartner waar ik veel van heb geleerd.
Nu de cursus ten einde loopt krijg ik een leeg gevoel. Met welke kennisbron zal ik deze nu vullen? Of zal ik aan een boek beginnen tijdens de zomer Nanowrimo en zelf een bron vullen?