Gisteren was een geslaagde dag. Het was om te beginnen een dag zonder de kinderen, zonder werk. Dit is voor ons een zeldzaamheid. We spraken over literatuur, niet over de reorganisatie of de hoofdpijn van zoonlief die al maanden duurt. Daarom alleen al bij voorbaat een geslaagde dag. De lezingen en poëzie in de Straat van de Literatuur hadden de waarde van een vakantie. Het interview tussen Abdelkader Benali en Jáchym Topol herinnerde mij eraan wie ik ook alweer was zonder de kinderen. Een denkend creatief mens die graag zou sparren met een senior schrijver / denker. Deze kans was er helaas niet na het interview. Benali is precies op de goede manier bescheiden en aanwezig en stelt geweldige vragen. De intieme sfeer in de spiegeltent deed mij aan Praag denken. Ik ben er een keer geweest. Praag, zo ervoer ik het, heeft een ziel, meer dan andere Europese steden die ik ken. Het was alsof woorden er meer draagkracht hebben. Ook hieraan werd ik herinnerd door het luisteren naar Jáchym Topol.
De plaats van de Straat van de Literatuur heeft ook een ziel, misschien komt het door de historische gebouwen.
Ook in de spiegeltent hield ik mijn eerste bescheiden publicatie in handen. Een zeer kort verhaal ter ere van Kafka. Het verhaal behoeft uitleg. Het is een psychologisch distillaat. Daarom is het in meerdere contexten geldig, als een uitkomst van een equatie. De andere verhalen in de bundel zijn uitzonderingen, persoonlijke en specifieke beschouwingen. Daarom heb ik de context weggelaten. De lezer mag er verschillende contexten en een andere rol bij uitproberen. De uitkomst is iedere keer weer anders.
Eenmaal buiten de tent voelde ik de afstand tussen mij en de anderen, zelfs in de spiegeltent. Ik verlangde naar gemeenschappelijkheid. Het was voor mijn behoefte te klassikaal.
Een proces van inspiratie was desalniettemin in gang gezet. 's Avonds schreef ik weer een kort verhaal en geen last van gebrek aan ideeën.
De plaats van de Straat van de Literatuur heeft ook een ziel, misschien komt het door de historische gebouwen.
Ook in de spiegeltent hield ik mijn eerste bescheiden publicatie in handen. Een zeer kort verhaal ter ere van Kafka. Het verhaal behoeft uitleg. Het is een psychologisch distillaat. Daarom is het in meerdere contexten geldig, als een uitkomst van een equatie. De andere verhalen in de bundel zijn uitzonderingen, persoonlijke en specifieke beschouwingen. Daarom heb ik de context weggelaten. De lezer mag er verschillende contexten en een andere rol bij uitproberen. De uitkomst is iedere keer weer anders.
Eenmaal buiten de tent voelde ik de afstand tussen mij en de anderen, zelfs in de spiegeltent. Ik verlangde naar gemeenschappelijkheid. Het was voor mijn behoefte te klassikaal.
Een proces van inspiratie was desalniettemin in gang gezet. 's Avonds schreef ik weer een kort verhaal en geen last van gebrek aan ideeën.
