Tuesday, October 6, 2015

Lang heb ik dit blog verwaarloosd omdat ik begon korte verhalen te schrijven, voor wedstrijden en steeds vaker genomineerd werd en ook won, eervol vermeld werd. Ondertussen heb ik meer dan honderd meestal zeer korte verhalen geschreven. Ik heb een nieuw blog waarin het schrijven van korte verhalen centraal staat. Je kunt er ook wedstrijden vinden die ik tegenkom.
Ik dwaal minder rond op het internet, blijf meer in een bubbel hangen. In het begin ontsproten mijn korte verhalen aan de werkelijkheid, langzaam raakte ik toch in de fictieve wereld terecht. Die wereld binnenin waarvan je je verwondert of het nu inspiratie is van bovenaf of dat je echt de bron ervan bent, echt? Een tijdlang was ik gepassioneerd door de oorsprong van creativiteit, ik wilde weten wat het was, misschien om er vat op te krijgen. Nu laat ik het los en concentreer me meer op mijn nieuwsgierigheid en associaties. Ik stel mezelf vragen en daar ontspruiten verhalen uit. Vaak weet ik als ik eraan begin nog niet precies waar het naartoe gaat, soms weet ik al het einde maar niet het begin. Mijn blog heet Odile Schmidt.

Monday, January 12, 2015

Onder de mantel der liefde

Ik ben half Franse en half Nederlandse. Beide identiteiten leveren andere cultureel bepaalde eigenschappen op, manieren van denken. Ik herinner me dat ik rond mijn achttiende de verwarring van het multicultureel zijn ervoer als een twijfel over iedere gedachte en manier. Het was vermoeiend om mijn eigen weg te gaan maar ik moest toch denken en handelen. Ik kon niet domweg doen zoals mijn ouders. Bij alles voelde ik dat ik kiezen moest, soms verlamd, soms boos, soms verdrietig. Het is niet zo makkelijk om jezelf te zijn.
Zo ook was kritiek geven iets om mee te worstelen, en kritiek ontvangen. Ik werd snel boos en kritisch en dat had ik van mijn Franse vader maar mijn geïnternaliseerd moeder suste mij. Vrede bewaren en alles onder de mantel der liefde vegen won terrein naarmate ik ouder werd. Ik herkende mij in het artikel van Oud Zeikwijf. Non, je ne suis pas Charlie. Ook ik hoorde mezelf zeggen, ja Theo van Gogh mocht je niet vermoorden, maar beledigen evenmin.

Toch vind ik de mantel der liefde enige bekoring hebben. Ik voel me heen en weer geslingerd, alsof ik een parlement van binnen heb in plaats van een stem, die alles weet.

Twee culturen botsen bijna per definitie. Ik heb te doen met andere jongeren van twee culturen die zich heen en weer geslingerd voelen op zoek naar hun eigen mening.

Ik raad aan om het innerlijke parlement te koesteren. De discussie te voeren met jezelf.