hoe scholen steeds het wiel uitvinden

Al een tijdlang erger ik mij maar ik was niet in staat het gevoel vast te pakken dat mij bekroop. Het was als wanneer je wandelt en je weet dat er iets is maar wat. Dat ding was dus boosheid, niet zomaar een boosheid, meestal zijn deze gevoelens best precies, als je er even bij stilstaat en het met koele afstand bekijkt. Daarom geef ik het ook wel tijd, want het is alsof het zich kenbaar maakt. Waar ik mij aan erger is dat school niet zozeer faalt, maar meer dat ze niet kan leren van de fouten die elders zijn gemaakt of de lessen die elders zijn geleerd. Alsof alle scholen gelijktijdig steeds dezelfde fouten maken ten koste van kinderen en koppig doorgaan. Niet omdat ze dit graag doen, maar meer omdat ze ook nog bergen met formulieren moeten invullen, het oud papier moeten inzamelen uit de buurt, feesten voorbereiden, en o ja er moet ook nog onderwijs worden gegeven. Het lijkt erop dat sociaal-emotionele activiteiten, lees gezelligheid - de core business van scholen is geworden. Steeds het wiel uitvinden en niet van elkaar leren is een beperking die Piaget anders benoemde in zijn al bijna honderd jaar geleden gestartte betoog voor onderwijs dat meer leert van onderzoek. Wie weet nu de weg?