Aan Gerard Brouwers

Vandaag las ik filosofische essays van Poincaré (een wiskundig filosoof die onder andere het standpunt verdedigt dat je wiskunde beoefent niet voor onmiddellijk nut: je zoekt iets uit vanuit belangstelling en later blijkt het pas ergens nuttig voor te zijn) en uw stuk over de zorgelijke ontwikkelingen van het gebruik van testen in de zorg. De overeenkomsten tussen de essays van Poincaré en uw betoog zijn treffend, beide meesterlijk gedacht en verwoord en tijdloos. Ik wil u ervoor bedanken. Ik ben een bezorgde moeder en medeoprichtster van ZON, voor zinvol onderwijs in Nederland. (Dat Nederland hoefde er van ons niet bij maar zon is zoals onderwijs zou kunnen zijn.) Ik ben gekant tegen standaardisering in het onderwijs. Ik zal graag onderwijsliefhebbend Nederland op uw betoog wijzen. Al een tijdje mijmerde ik over tests en toetsen, mijn onvrede erover. In het onderwijs worden tests wel eens ingezet niet ten behoeve van het kind, maar om het onderwijs niet te hoeven aanpassen aan het kind. Hierin past mijn ervaring dat de intern begeleider op school nu alleen maar meet welke fouten een kind maakt en niet meer werkt met het kind om de fouten te verbeteren. Ik las Feuerstein en Tzuriel over dynamisch testen (rekening houdend met trauma of bijvoorbeeld zoiets simpels als een handicap) en over mediatie. Ik wil graag uw artikel 'Instrumentele diagnostiek en het kind als machientje: een kritiek' aanraden omdat je na het lezen van uw artikel beter begrijpt waar je mis kunt gaan met kinderen en tests.

De dag hierna ging ik op mijn buik een spel doen met de kinderen in de kleuterklas van mijn zoon. Allemaal verschillende kinderen.

de psycholoog of de notaris

Psychologische test of notaris? Is de psychologische test een attest dat je wel bepaalde onderwijs mag volgen? Zou het winnen van een aantal wedstrijden dan niet kunnen volstaan? Inderdaad ging bij school de deur open voor mijn zoon om moeilijker rekenwerk te mogen maken toen hij ook voor landelijke standaard een hoog resultaat boekte bij de wiskundewedstrijd. Zo was men het wel met mij eens dat mijn dochter goed was in taal nadat ze locaal de voorleeswedstrijd heeft gewonnen. Maar mijn zoon mocht wat taal betreft niet goed zijn en mijn dochter wat rekenen betreft ook niet. Dat mijn dochter een meer dan gemiddelde rekenaanleg heb ik eerst aan haar en later aan school moeten aantonen. Waarom stelt school zich zo sceptisch op?

Ik heb het ervaren als een verstoring in de communicatie. Als een rem om de ontwikkeling van mijn kinderen. En wat als je een IQ test laat doen? Als hij goed uitvalt kun je zuchten en de school ermee overtuigen dat het arme kind inderdaad op ieder gebied verder mag, en dus eerder van school weg, als je pech hebt valt hij lager uit. Een IQ-test meet namelijk altijd een ondergrens. Als een kind denkt dat het niet goed is in rekenen, dan zie je dat mogelijk in de IQ-test terug doordat het kind de rekenopgaven niet zo best doet. Je ziet dan niet wat er echt aan de hand is. Toch maar het kind lekker thuis laten spelen met moeilijke puzzels (moeilijker dan de items van de IQ-test) en dan de notaris uitnodigen?