Een oude schoolkennis is makelaar geworden, zo ontdekte ik bij mijn poging mijn thuis te verkopen. Maar zo kom ik er ook achter dat de makelaardij ook is gestandaardiseerd. Ikzelf ben geen standaard mens, en ik ben gelukkig met mijn niet standaard huis. Daar komt bij dat het een huis is dat past als een oude schoen. Het is een bijna eeuwenoud huis, ruim, je kunt er in rondlopen, je verstoppen, dwalen. Het lijkt dus wel een beetje op mijn hersens (vooral het dolen). Dus ik ben als het ware een beetje met dit huis vergroeid, compleet met de gebreken, want ook ik heb hier en daar plooien en dingen die het wat minder goed doen of bijzondere onderhoud nodig. Ik zou dit huis maar al te graag meenemen, proeft u? Het is helaas geen roerend goed, dus ik moet het aan de man (vrouw) brengen. Mijn man noemde een hoger bedrag dan ik. De makelaar vindt het moeilijk de prijs te bepalen. Het blijkt een niet standaard object en zowel mijn man als ik krijgen de indruk dat het weer een kwestie is van geen rekening houden met variabiliteit. De variabiliteit, het exclusieve aan dit huis, wordt niet in een formule gevat. Of je hier een put kunt slaan, ruim afstand is van andere huizen, veel parkeermogelijkheid, een afdak boven de entree, hoge plafonds, vier woonlagen, drie ingangen, een manege, bibliotheek en balletles op loopafstand is maakt niet uit volgens de makelaar voor de prijs.
Is taxeren een kunst?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment