Ik voel mij heen en weer geslingerd tussen verwachtingen en hoop. Daar sta ik dan zelf op een drielandenpunt en vraag mij af waar nu heen. Welke onderwijsvorm nu te kiezen? Mij er vanaf doen met verhuizen en we zien wel? Dat kan niet als je kinderen hebt die niet aan het standaard beeld voldoen. Hé, zal ik kijken of ik ergens een gids kan vinden? Waar zal ik beginnen... roepen misschien? Hallo... is daar iemand?

nadruk op het goede van verschillen

Als de weg door een stroomversnelling gaat, houd dan uw hoofd koel. Adem niet inhouden, maar gewoon doorgaan. Desnoods met aandacht erop letten. De weg door een stroomversnelling is verandering van vorm. Welke school is nu het beste? Toch maar bijzonder onderwijs, montessori, jenaplan of toch maar gewoon openbaar en klassikaal?
Welke vorm, als ik luister naar het verhaal van een jenaplan school, is het niet hetzelfde als bij een andere jenaplan school. De een legt nadruk op verschillen tussen mensen ~ de ander op de groep. Ik zoek nu naar verschil-acceptatie, variabilliteit. Waar mag er variabiliteit zijn?

Verhuizen?

We zijn aan het denken over verhuizen. En dan bedoel ik dat ik concrete stappen al genomen heb. Om te verhuizen heb je veel sequentieel denken nodig daarmee bedoel ik lijstjes. Checklist voor huizen, voor inpakken, voor scholen, voor omgeving, voor wensen, voor plaatsnamen. Vergeet ik er soms een? Och ja... Ik heb een inmiddels uitgebreide kennissenkring en ik heb er geen adressen van, want schrijven doe ik nauwelijks meer op papier.
Of zullen we toch maar niet verhuizen? Sinds ik bezig ben met verhuizen, besef ik de voordelen die er hier zijn, en wat je opgebouwd hebt aan vriendschappen en relaties. Ook wat ik heb opgebouwd met de school van de kinderen is dan weg, niet voor anderen, maar wel voor mijzelf.

theater als onderwerp

Er zijn theaters en theaters. Sommige theaters zijn buiten het theater of om het theater. Zo is de theater zelf het onderwerp van het stuk geworden. En als u benieuwd bent hoe dat eruit ziet, dan kunt u eigelijk de voorstelling van Dogtroep niet missen. Dogtroep is puur theater, met gebruikmaking van elementen, geluid, voorwerpen, beweging, licht creeëren ze een nieuwe werkelijkheid. Voor wie op een gezonde manier ontsnappen wil.

kwaliteitsonderwijs onderweg

In de bus kwam ik een buurjongen tegen, hij doet een technische opleiding en is er erg blij mee, want er wordt al in de eerste jaren door bedrijven een gunstig werkperspectief geboden. En wat als hij later onderwijs zou geven? Daar had hij nooit aan gedacht. Dat zou natuurlijk kunnen, als hij in de praktijk veel zou hebben geleerd. Wat voor vaardigheden zou je dan nodig hebben? Je zou goed moeten kunnen luisteren, geduld moeten hebben, maar ook gecontroleerd soms ongeduldig... Ik zag hem denken, hij vond het gesprek leuk. Toen vroeg ik of hij wat engels kende en gaf hem de titel van het boek: 'conceptual blockbusting'. Dat gaat over problemen oplossen in de praktijk, en dat is creativiteit. Het leek hem wel wat. Ik zei ook, dat hij niet alles hoeft te lezen, er staan hele leuke oplossingen van puzzels in. Ik zei ook, dat zijn meester het boek misschien nog niet kent. Wat heb ik nu weer in gang gezet...

nogmaals over variabiliteit

Er is dus geen standaard onderwijzer, en er is geen standaard leerling. Waarom werken we dan met methodes en toetsen die wel doen alsof dat zo is? Is dat niet vragen om problemen? wrijvingen? conflicten?
Is onderwijs niet meer een kunst-atelier dan een fabriek? Zijn de leerlingen die eruit komen niet meer zoals kunstwerken dan zoals standaardproducten?
Moeten we nu juist niet de variabiliteit gaan accepteren, waarderen en misschien bij de kunstacademie gaan kijken naar hoe er beoordeeld wordt in plaats van bij de afdeling management van een fabriek?
Maar goed. Hoe beoordeel je dat wat de leerkracht niet kent? Hoe kun je daar een oplossing voor vinden?

weerstand in het onderwijs tegen kennis

Piaget schreef er al over voor de wereldoorlog, en ook daarna. Weerstand binnen het regulier onderwijs tegen kennis afkomstig uit de Wetenschap over leren en vooral psychologie. Hoewel er best veel veranderd is in het onderwijs, en leerkrachten niet altijd op de beste manier worden gepresseerd te veranderen, is het opvallend hoe actueel hetgeen Piaget schreef nog steeds is. Neem nu kennis over globaal leren, sommige kinderen leren niet van details uit het hoofd leren, maar door eerst een soort globaal idee te hebben hoe de gehele stof in elkaar zit. Als ze dit beeld hebben, kunnen ze de details onthouden. Er zijn niet veel leerkrachten die dit paraat hebben.
Dit doet onrecht aan de leerkracht die wel veel vakkennis heeft, ik weet het. Maar dat is het hem nou juist. Er zijn enorme verschillen tussen leerkrachten, in achtergrond, maar vooral in kennis, en in de toepassing van de kennis.
Toch wel knap van Piaget, dat hij dit al zolang geleden benoemde.

ironieteken

Het ironieteken is op het boekenbal 2007 de wereld in geholpen. Ik ben benieuwd of het de toets van de ergonomie zal doorstaan. Ik vraag mij nu reeds af, of de zigzag links of rechts zat. Ja, hij lijkt op een uitgerekte z. Dat kan ik wel onthouden.

Helaas kan ik hem hier niet gebruiken... Zal ik dan maar ook iets uitvinden? in plaats van het ironie teken gebruikt men in een ironietekenloze tekenomgeving §! Zoiets?

de ander die voor u wandelde

Voor wie niet wandelen wil of kan is het gedicht een uitkomst. Een ander wandelt de weg voor u. Een ander valt en streelt zijn wond. U vlucht met mij en oefent alvast de tocht die onherroepelijk komen gaat.

verlies variabiliteit

Het denken over variabiliteit kan weleens de veroorzaker zijn van de afnemende innovativiteit. Immers, mensen zijn geen luciferhoutjes die je door tests in verschillende dozen (opleidingsrichtingen) stopt en vervolgens tot standaard product afwerkt. Wat je ziet is dat creativiteit het eerste slachtoffer is als de groep nadruk legt op samen en hetzelfde doen. Dit is fnuikend voor creatieve kinderen, die eerst jarenlang op de basisschool negatieve oordelen krijgen als ze creatief spreken, denken, handelen, tekenen, schilderen, zingen en wat ik hier vergeet. De drang naar standaarden knijpt het inovatieve fijn en snijdt het desnoods eraf door middel van invulboeken, copieercrea, juiste antwoorden, expressieloze beweging. Misschien mag uw kind naar een school en is er überhaupt een school beschikbaar waar de creativiteit wel ruimte krijgt, om dan te ontdekken dat het op het middelbaar onderwijs alsnog gekortwiekt wordt, want alleen als je de juiste reproduceervaardigheden hebt, mag je doorstromen. Anders mag je afstromen (waar je eveneens uitglijdt). Innovatie kunnen we wel vergeten. Ik overweeg naar een land te verhuizen waar ze het woord standaard nog niet kennen, geen parameters, geen invulboeken.

technisch en alpha, betha, gamma

Technische problemen onderweg, wie kent ze niet. Ik was weer eens op reis in gedachten en voordat ik "Zen en de kunst van het motoronderhoud" in het engels las, was ik ervan overtuigd, dat ik alles kon, behalve met een boor werken. Want ik was wel een slimme meid, maar geen bètha.
Ja, ik vond natuurkunde en wiskunde mijn lievelingsvakken, en ik zaagde liever dan ik werkte met naald en draad. Al was het maar omdat ik mij verzette tegen het stereotype van de vrouw die het huishouden doet.
Maar ik hield verder wel veel van talen, boeken en gedichten.
Dus was ik een alpha.
Gisteravond vond ik een probleem op mijn pad... Het was een posting problem, moest ik eerst uitzoeken. Toch een alpha probleem? Het bleek gewoon op te lossen door de cache op te ruimen. Klaar, opgelost...
Psychologie is ook een gamma-wetenschap, omdat je zowel met taal veel doet als met bètha zaken om moet kunnen gaan, wat fysiologisch begrip hebben moet, behoorlijk wat begrip van de statistiek, om resultaten van onderzoek goed te kunnen interpreteren.