Friday, March 30, 2007
Ik voel mij heen en weer geslingerd tussen verwachtingen en hoop. Daar sta ik dan zelf op een drielandenpunt en vraag mij af waar nu heen. Welke onderwijsvorm nu te kiezen? Mij er vanaf doen met verhuizen en we zien wel? Dat kan niet als je kinderen hebt die niet aan het standaard beeld voldoen. Hé, zal ik kijken of ik ergens een gids kan vinden? Waar zal ik beginnen... roepen misschien? Hallo... is daar iemand?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Onderwijsvormen zijn volgens mij grillig en ongrijpbaar. Je zult toch eerst met eigen ogen moeten gaan bekijken welke mensen met die vormen aan het werk zijn. De vraag is vooral: heb je vertrouwen in de leraren? (En zien de leraren wat je kind allemaal kan leren?)
Dank je voor je antwoord, echter, ik kan niet met eigen ogen gaan kijken. Het wordt afgaan op de informatie die ik vanuit kilometers afstand kan verzamelen. Jammer genoeg. Bovendien, er bestaat geen perfecte school met alleen perfecte leerkrachten en een geweldig systeem. De vorm is het enige houvast dat ik heb in deze, dacht ik...
Zowel door jouw overpeinzingen over onderwijs als door mijn eigen ervaringen begin ik te denken dat je op scholen in het gareel leert lopen (ook heel handig, maar niet genoeg), terwijl je daarbuiten andere dingen leert.
Maar kun je ook niets opmaken uit de manier waarop de scholen zichzelf presenteren? En misschien kun je via het internet wel in contact komen met ouders van kinderen op de scholen daar...
Montessori spreekt mij aan om het tactiele en om de kleedjes op de grond. Als tegenwicht voor het celebrale.
Post a Comment